Co znalazłem<szok> - NIEOFICJALNE FORUM KĘDZIERZYNA-KOŹLA I OKOLIC

och

NAJBRUTALNIEJSZA GRA ŚWIATA
Grając w rozmaite tytuły często mamy do czynienia z koniecznością uśmiercenia naszego wirtualnego przeciwnika.

I niezależnie czy dzieje się to w sposób sterylny (padającego wroga widzimy w lunecie naszego karabinu snajperskiego), czy też bardziej bezpośredni (rozczłonkowanie piłą mechaniczną z najbliższej odległości) sytuacje takie wielokrotnie stawały się powodem do rozlicznych dyskusji. Po jednej stronie stawali tutaj z reguły gracze, którzy nade wszystko cenią sobie dobrą zabawę i nie zwracają specjalnej uwagi na setki wybijanych przeciwników, skądinąd słusznie twierdząc, iż jest to przecież tylko nie mająca pokrycia w rzeczywistości zabawa. Po drugiej stronie barykady okopują się przeciwnicy takich teorii, głoszący wszem i wobec, że przyzwolenie na takie sytuacje prowadzi do całkowitego stępienia wrażliwości młodego człowieka i bardzo niekorzystnie odbije się w przyszłości na psychice gracza.

Prawda jak zawsze leży pewnie po środku, niemniej jednak my zastanówmy się nad czymś innym. Czy są gry, w których agresja i przemoc jest celem samym w sobie? Chodzi nam tutaj o tytuły, które – gdyby pozbawić je motywu zabijania wrogów – przestałyby istnieć, gdyż nic innego nie byłyby w stanie zaoferować? Jak zawsze liczymy na Wasze opinie w komentarzach – najchętniej z krótkimi uzasadnieniami dokonanego wyboru. Postarajmy się wspólnie znaleźć "najbardziej brutalną grę wszechczasów".

Poniżej kilka naszych propozycji:

1. Manhunt, czyli krwawe igrzyska wzorowane na reality-show, w którym przed graczem postawione jest tylko jedno zadanie: wyeliminować jak największą gromadę przeciwników. Co więcej – najbardziej spektakularne "morderstwa" są tutaj specjalnie doceniane – tak więc im bardziej bezwzględny będzie gracz wcielający się w bohatera, tym lepszy będzie jego wynik.

Nasza ocena: Rzeźnia – gra, która przyciąga właściwie tylko agresją i poza tym nie ma nic innego do zaoferowania.

2. The Punisher. Historia policjanta, który traci swoich bliskich (ależ oklepany temat), czuje się więc w obowiązku pomścić swoją rodzinę. Nie mogąc patrzeć na nieudolne działania policji, Frank Castle sam rusza do boju ze zorganizowaną przestępczością. Podobnie jak w Manhuncie tak i tutaj krew leje się strumieniami – a "wyjątkową gratkę" w grze stanowią sposoby torturowania schwytanych bandytów, spośród których wyrzucenie z wysokiego na kilka pięter bloku jest jednym z najłagodniejszych… Nie trzeba dodawać, iż za każde "wzorowo" przeprowadzone przesłuchanie specjalne nasz bohater otrzymuje bonus punktowy.

Nasza ocena: Rzeźnia w czystej postaci – nie zmienia tego faktu nawet historyjka o zabiciu rodziny bohatera, mająca dać usprawiedliwienie krwawej wendetty. Szczególny niesmak budzą wspomniane sceny tortur.

3. Hitman. Popularna seria gier o najemnym mordercy, który bez większych oporów sięga po broń w celu wyeliminowania przeciwnika, a większość misji przejść możemy (jeśli tylko chcemy) w najprostszy ze sposobów: szybko pociągając za spust. Na korzyść wspomnianego tytułu przemawia fakt, iż raczej nie obejrzymy tam scen wyjątkowo drastycznych – podobnych do tych opisywanych w poprzednich akapitach. Dodatkowo- poziomy przejść można także w "sposób pokojowy i cichy" - skupiając się jedynie na wyeliminowaniu celu wskazanego na początku misji. Niemniej jednak – gdyby z gry wyciąć motyw zabijania – cóż miałby z sobą począć biedny najemny zabójca??? Warto też zastanowić się nad próbami ukazania zwykłego mordercy jako bohatera, w którego można się wcielić i za powodzenie misji którego ściskać będziemy mocno kciuki.

Nasza ocena: Tytuł ocierający się o brak dobrego smaku, choć o niebo łagodniejszy od wspomnianej wcześniej "konkurencji".

4. Stubbs The Zombie. Nieco przekorna nominacja dla gry, która w zamyśle twórców miała być zabawna i w niespotykany dotąd sposób poruszać znane z horrorów motywy walki ludzi z zombie. Wyszła dość agresywna mieszanka – którą trudno jednoznacznie ocenić, choć sceny z rozrywanymi ciałami na pewno nie należą do najbardziej łagodnych jakie mieliśmy okazję obejrzeć.

Nasza ocena: Można zagrać – w końcu zombie jest po to, aby zabijać… Ale właściwie – po co???

5. Cała seria GTA. Na koniec gry, które narobiły "sporo szumu" na całym świecie. Gangsterskie, krwawe porachunki, widowiskowe kradzieże aut, wyroki wykonywane na ulicach… To wszystko składa się właśnie na "niepowtarzalną" atmosferę serii. Do tego słynna sprawa młodego zabójcy, który przed sądem powiedział, iż do morderstwa pchnęło go właśnie wielogodzinne granie w GTA, które sprawiło iż przestał odróżniać świat realny od wirtualnego… Za plus można uznać, iż przemoc nie jest tutaj jedynym aspektem na którym można się skupić (mój znajomy spędzał mnóstwo godzin wyłącznie jeżdżąc różnymi samochodami po dostępnych lokacjach), ale mimo wszystko…

Nasza ocena: Można zagrać, choć nic pozytywnego raczej z gry nie wyniesiemy.

Aby cały tekst nie zawierał tylko i wyłącznie negatywnych przykładów – podam jeden w którym strzelanie do wroga jest ważne i istotne, ale nie jest celem jedynym i samym w sobie. Myślę tutaj o serii Rainbow Six, która doskonale rozkłada proporcje pomiędzy myśleniem i planowaniem (taktyka i przygotowanie akcji) a samą fazą walki. To tytuł po który zawsze sięga się z przyjemnością a radość płynąca z grania nie wynika tylko i wyłącznie z setek ustrzelonych podczas rozgrywki terrorystów.

PS. Ninejszy tekst nie jest w stanie (z różnych względów) wspomnieć o wszystkich kontrowersyjnych pozycjach - tak więc liczymy na Waszą pomoc, uwagi i wskazówki. Piszcie i podajcie swoje propozycje - jakie gry zasługują na "wyróżnienie" - a już wkrótce postaramy się sporządzić uzupełnienie artykułu, tak aby otrzymać jak najpełniejszą listę.

Źródło onet.pl